Τρεις Έλληνες ψάχνουν στα παράλια της Τουρκίας να βρουν έναν κρυμμένο θησαυρό, τα παλιά αίματα της καταγωγής τους και καινούργιες αγάπες.
Δύο Τούρκοι, ένας μυστηριώδης γέρος και μια ελκυστική κοπέλα, μιλούν για τον πόλεμο του 1922 και για τη ζωή στη χώρα τους σήμερα.
Ένα φθαρμένο ημερολόγιο μαρτυράει τη συνεχή παρουσία του ελληνισμού στα χώματα της Ιωνίας, ενώ μια ουράνια φωνή θυμάται τα χρόνια της προσφυγιάς μα και την ευτυχισμένη εποχή, όταν "Ρωμιοί και Τούρκοι το μαχαίρι το είχαν μόνο για να κόβουν το ψωμί".

Η ελληνική πεζογραφία συνεχίζει την παράδοση γύρω από το κορυφαίο ιστορικό γεγονός του 20ου αιώνα, τη Μικρασιατική καταστροφή, με καινούργια τώρα διάθεση και οπτική: πώς βίωσαν τον πόλεμο του \'22 οι ίδιοι οι Τούρκοι, αλλά και πώς ο ένας λαός βλέπει τον άλλον ενόψει της ευρωπαϊκής "συναδέλφωσης". Η κατάληξη είναι πάντοτε το ίδιο βασανιστικό ερώτημα: Τούρκοι και Έλληνες· καρντάσηδες ή φίλοι από ανάγκη, δηλαδή λυκόφιλοι;